Tomašević: Istorija srpske golgote u Hrvatskoj
Na današnji dan, 4. avgusta 1995. godine, oružane snage Republike Hrvatske, u sadejstvu sa snagama Hrvatskog veća odbrane i Armije Bosne i Hercegovine, izvršile su agresiju na severnu Dalmaciju, Liku, Kordun i Baniju, odnosno na srpsku autonomnu oblast Krajina, u sastavu tadašnje Republike Srpske Krajine. Agresija je izvršena uprkos činjenicama da je ta oblast bila pod zaštitom Ujedinjenih Nacija i da su predstavnici Republike Srpske Krajine dan ranije u Ženevi i Beogradu prihvatili predlog Međunarodne zajednice o mirnom rešenju sukoba.
Protiv krajiških Srba (oko 230.000 žitelja) angažovano je oko 200.000 vojnika, od kojih je direktno u akciji učestvovalo 138.500 pripadnika hrvatske vojske, policije i veća odbrane. Nakon nekoliko dana golgote koju mnogi nisu preživeli, srpski narod iz zapadne Krajine, njih više od 220.000, kreće u povlačenje na istok, u pravcu Republike Srpske i Srbije.
Godišnjicu ,,Oluje”, koja se u Hrvatskoj proslavlja kao veliki praznik, Republika Srbija i Republika Srpska obeležavaju kao Dan sećanja na stradale i prognane Srbe u oružanoj akciji ,,Oluja”. Stradali i prognani Srbi nepravedno su zanemareni od strane Međunarodne zajednice, dok ni oni preživeli, niti njihovi potomci, nemaju mogućnost i uslove da se vrate u svoje zavičaje gde su vekovima živeli.
Trenutno se na listi poginulih i nestalih Srba u akciji etničkog čišćenja ,,Oluja”, vodi 1.852 lica, od toga 1.200 civila, 641 vojnik i 11 milicionera. Među njima je, sa prostora Banije, Like, Korduna, Severne Dalmacije, unutrašnje Hrvatske i Bosne i Hercegovine devetoro maloletne dece i gotovo 50 procenata od ukupnog broja starijih od 60 godina. Materijalna šteta nastala ,,Olujom” je nesaglediva. Uništeno je: 25.000 kuća, 13.000 drugih objekata, 352 trgovine, 410 radnji, 78 crkava, 96 muzeja, 181 groblje, 920 spomenika, 52 domova zdravlja i svi industrijski pogoni.
Prema popisu iz 1991. godine, u Republici Hrvatskoj je živelo 581.663 Srba (12,2% ukupnog stanovništva), dok je popis iz 2011. godine, pokazao da u Hrvatskoj ima 186.633 Srba (4,36% od ukupnog stanovništva). Nakon masovnog egzodusa srpskog naroda, broj srpskog naroda je pao za dve trećine.
Danas gotovo niko u Evropi i svetu ne govori o genocidu nad srpskim narodom na tlu nacističke tvorevine Nezavisne države Hrvatske u Drugom svetskom ratu, a dešavanja u Jasenovcu, jednom od najmonstruoznijih koncentracionih logora, sistematski su potisnuta. Zločini nad srpskim narodom na kraju 20. veka ne mogu se posmatrati van konteksta zločina i genocida iz perioda Drugog svetskog rata. Srbija želi mir, ali ne pristaje na ćutanje, poniženje i falsifikovanje istorije. Srbija nikada nije tražila ni priznanje genocida, ali će uvek tražiti da se iskaže pijetet prema srpskim žrtvama i da niko ne slavi nad grobovima Srba. Srbi, kako u Srbiji , tako i oni u Srpskoj i Hrvatskoj i ma gde drugo bili, nikada neće slaviti tragediju srpskog naroda, ubijanje srpskih civila i dece, što nije logično da čini ni jedan civilizovan narod niti pojedinac. Srbija danas šalje snažnu poruku da nikada više neće biti ,,Oluja” i sličnih akcija protiv srpskog naroda, jer Srbija to neće dozvoliti. Srbija se ne hvali svojom snagom, ali je dovoljno jaka da nikada više ne dozvoli pogrom nad svojim narodom. Treba se podsetiti da je ,,Oluja” jedan od najvećih zločina etničkog čišćenja u svetu posle Drugog svetskog rata , sa više od 220.000 proteranih, kao i da Mile Budak - tvorac koncepta da srpsko pitanje u Hrvatskoj treba rešiti tako što trećinu Srba treba pobiti, trećinu pokrstiti, a trećinu proterati, danas ima ulice u Hrvatskoj, u kojoj se i dalje masovno slave ustaške ,,vrednosti” i tekovine.
Srbija nikada neće pozivati na nove sukobe, jer želi da se razvija u saradnji sa svima u regionu, ali dužna je da pamti i ne ćuti. Mir je najvažniji za srpski narod i zato Srbija čini sve da ne odgovara na brojne i česte provokacije iz regiona. U tom smislu vitalni interes Republike Srbije i Republike Srpske je da budu aktivni deo međunarodne zajednice. Pravde u međunarodnim odnosima je sve manje, dok licemerje postaje osnovni princip, pa se tako i zločinački aspekt ,,Oluje” u delu međunarodne javnosti sistematski zanemaruje. Za proterivanje gotovo četvrtine miliona Srba (akcije ,,Bljesak i ,,Oluja” zajedno) i ubijanje velikog broja civila i zarobljenika niko iz hrvatskog vojnog i političkog vrha nije odgovarao pred Haškim tribunalom. U haškoj optužnici protiv hrvatskih generala Ante Gotovine, Ivana Čermaka i Mladena Markača ,,Oluja” je okarakterisana kao udruženi zločinački poduhvat sa ciljem trajnog i prisilnog proterivanja najvećeg dela Srba sa prostora bivše Republike Srpske Krajine. Ipak, niko od njih nije pravosnažno osuđen i sva trojica su oslobođena. Imajući navedeno u vidu, neshvatljivo je prisustvo predstavnika međunarodne zajednice i diplomatskog kora na hrvatskim ,,proslavama” godišnjica akcije ,,Oluja”, jer prisutni faktički učestvuju u proslavi godišnjice etničkog čišćenja. Nažalost, prema Srbima koji su preostali u Hrvatskoj i danas se često postupa kao prema bićima nižeg reda, uskraćuju im se prava na jezik, kulturu, ekonomski napredak i dostojanstven život. Prisutni su slučajevi govora mržnje, istorijskog revizionizma, diskriminacije srpskog naroda, te fizičko nasilje i oštećenje imovine koje direktno utiče na ekonomsku održivost, posebno u povratničkim sredinama, što u praksi kontinuirano doprinosi ugroženosti prava na slobodno izjašnjavanje o nacionalnoj pripadnosti. Srbi se suočavaju sa neostvarenim stečenim pravima (prebivalište, stambena pitanja, devizna štednja, penzije, imovina), ekonomskom neodrživošću, infrastrukture tamo gde pretežno žive, kao i sa diskriminacijom prilikom zapošljavanja i opstrukcijom u primeni prava na službenu upotrebu jezika i pisma, izrazito u sredinama gde je prisutan najveći broj Srba.